Uprząż to zestawienie elementów skórzanych, umożliwiających korzystanie z siły pociągowej konia. Poszczególne części uprzęży, zarówno chomątowej, jak również szorowej, powinny być dopasowane do budowy konia, gdyż tylko wtedy można zapobiec obtarciom i odparzeniom jego ciała.Wybór typu uprzęży w dużej mierze zależy od zwyczaju, jaki dominuje w danym kraju czy regionie. Bywa niekiedy, że wybór ten nie ma uzasadnienia w rodzaju pracy, jaką koń wykonuje.Najważniejszym elementem prezentowanej uprzęży jest chomąto angielskie.Aby zdać sobie w pełni sprawę ze znaczenia chomąta, warto pokrótce zaznajomić się z anatomią konia, a także poznać zasadnicze różnice pomiędzy uprzężami – chomątową  i szorową.Uprząż szorowa jest wszechstronna w swoim zastosowaniu i odpowiednia przy lekkiej pracy konia. Wielkość „pracującej” części napiersia w uprzęży szorowej wynosi średnio 60 cm długości i 10 cm szerokości, co daje około 600 cm² powierzchni, na którą rozkłada się cały ciężar ciągnięty przez konia.Jest to bardzo mała powierzchnia. Jeżeli weźmie się przy tym pod uwagę fakt, że arteria piersiowa i tchawica  konia znajdują się tuż pod miejscem szczególnego nacisku napiersia, łatwo można sobie uzmysłowić jak bardzo ten stały, silny nacisk może utrudniać i zakłócać pracę krwioobiegu konia, a tym samym przyspieszać jego zmęczenie. Niepożądane skutki wywołuje również zbierający się pod napiersiem pot. Zmieszany z kurzem i brudem powoduje otarcia.Chomąto natomiast umożliwia rozłożenie ciężaru na obie strony ciała konia, a tym samym na większą powierzchnię (średnio 1000-1300 cm²), zdecydowanie ułatwia długotrwałe ciągnięcie dużych ciężarów.Zwróćmy teraz uwagę na inny fakt. Podczas gdy napiersie w uprzęży szorowej „leży” powyżej stawu utworzonego przez kość łopatkową i kość przedramieniową, a w konsekwencji tylko na tym miejscu skupia się nacisk, to chomąto przylega do łopatki z grzebieniem, która stanowi kość płaską pokrytą mięśniami. W dole łopatki grzebień jest najbardziej wystający i w tym miejscu najbardziej naciskany. Nacisk jednak przenosi się na całą powierzchnię chomąta, która nie hamuje oddychania, gdyż leży luźno i na dużej powierzchni.Chomąto ma również tę zaletę, że sztywna jego budowa stanowi dla konia lepsze i pewniejsze oparcie. Prawidłowo zbudowane i dobrze dopasowane chomąto powinno się opierać: u góry – na kłębie, po bokach – na muskułach ułożonych na przodzie łopatek, a u dołu – na połączeniach grzbietów łopatkowych. Dla zapewnienia zwierzęciu optymalnych warunków pracy , w praktyce rymarskiej stosuje się zasadę indywidualnego doboru i wykonania chomąta.    

MATERIAŁY

Na zakończenie kilka słów o materiałach, jakich w Pracowni Rymarskiej w Kaliszu używa się do wykonania chomąta angielskiego.Podstawowym tworzywem jest skóra juchtowa wyprawy roślinnej, przebarwiona. Charakteryzuje się ona dużą zwartością i ścisłością włókien, a jednocześnie jest ona bardzo elastyczna. Ponadto gwarantuje ona gładką i delikatną powierzchnię kiszek chomąta.Drugim elementarnym materiałem, równie ważnym, jest słoma żytnia, z której formuje się kiszki chomąta. Żyto, przeznaczone na słomę jest koszone w czasie, gdy nie jest jeszcze w pełni dojrzałe i suszone w miejscu zacienionym. Tylko wówczas słoma zachowuje swą wiotkość i nie pęka. Trzeba tutaj dodać, że przed przystąpieniem do formowania kiszek chomąta, zboże pozbawia się oczywiście kłosów; pozostawienie ich powodowałoby powstanie licznych nierówności.Formowanie odpowiedniego kształtu chomąta i nadawanie mu właściwego rozmiaru odbywa się na drewnianych prawidłach, imitujących swoim kształtem kształt szyi końskiej. Po uformowaniu i zszyciu nićmi syntetycznymi wszystkich elementów, zostają nałożone kleszczyny /bigle/ ze stali chromowo – niklowej, które zostają spięte skórzanym paskiem w szczycie chomąta.